Now playing: Nashville Pussy - Dead Men Can't Get Drunk

Weer geen Grandfather Mountain deze morgen, regen en onweer tijdens het ontbijt dus maar gelijk begonnen aan de rit naar Chattanooga. Het duurt niet lang voor we Tennessee in rijden en de kleine dorpjes waar we doorheen komen ogen ondanks het natte weer gelijk een stuk zuidelijker. Overal bordjes langs de weg voor toekomstige mayors, governors en sheriffs. Op de interstate mogen we eindelijk een beetje doortuffen; 70 mph, wat zich vertaalt in 113 km/u, hoewel de effectieve snelheid ongeveer 120 km/u is. De gemiddelde Amerikaan snapt echter niet dat het verstandig is bij hogere snelheden wat meer afstand te houden op de auto voor je, wat resulteert in een nieuwe toevoeging aan ons lijstje local wildlife; de tailgater.

Onderweg gestopt bij Wendy’s voor een ouderwets hapje hamburger. Verderop bezoeken we een Western Store om erachter toekomen dat een cowboyhoed echt niets voor Martijn is. Het ziet er debiel uit, zeker zonder paard. De laarzen zien er sowieso dom uit dus daar beginnen we niet eens aan.

Jeroen maakt perfecte playlists waardoor het rijden alleen maar sneller lijkt te gaan. Daarbij hebben we ontdekt dat we de beschikking hebben over XM satelliet radio, die begrijpen wat road-music is en gisteravond zelfs de Golden Earring horen langskomen. Verder grossieren ze in AOR en cockrock. Zo hoort het. Martijn trapt het gas nog wat meer in en voor we er erg in hebben zijn we Knoxville ver voorbij en rijden we Chattanooga binnen. De vierde grootste stad van Tennessee en buiten het centrum een nogal lelijke stad. De sfeer die hier hangt op straat is gespannen. We zouden hier niet ‘s avonds over straat willen lopen. De TomTom heeft geen idee wat het stadscentrum is en stuurt ons een willekeurig parkeerterrein op in een op zijn zachts gezegd vervallen buitenwijk. Niet zo moeilijk, daar hebben ze er hier veel van. We zoeken een hotel nabij het centrum en de TomTom stuurt ons erheen.

I believe human beings and fish can coexist peacefully.

Net na ML King Ave moeten we stoppen voor een stoplicht als er plotseling op 30 meter afstand een bestelbusje over de kruising vliegt in een 180 kickflip, A-team style. Godzijdank niemand gewond maar je schrikt je de pleuris. In het hotel wat bijgekomen van de schrik en zojuist perfecte ribslabs gegeten bij Sticky Fingers. Morgen naar Jack Daniels, Antioch en Nashville.

Now playing: Molotov - Apocalypshit (Breaking Bad OST)

Het hotel van gister was bezig met een kleine renovatie en vrijwel alle andere kamers waren leeg met de meeste deuren geopend. Er hing een vreemde sfeer op de gangen,  kamernummers van de deuren geschuurd, lege kamers zonder licht, wekkers die een mix van ruis en country voortbrengen. Hoe dan ook, een prima voorbereiding op wat ons voor de volgende dag stond te wachten.

Natural Bridge, vernoemd naar de natuurlijke rotsformatie die een enorme brug vormt waar de US highway 11 overheen loopt. Hierover later meer. We stoppen eerst bij Foamhenge, een niet zo natuurlijke rotsformatie van piepschuim, gemaakt door Marc Cline. Deze man heeft in dit dorpje zijn sporen ruimschoots verdient met het vervaardigen van fantastische creaties ter vermaak van jong en oud. Foamhenge is een replica op ware grootte en de locatie werkt goed mee. De bordjes met uitleg laten in ieder geval zien dat de goede man niet van humor gespeend is, een unicum in this here parts.. We maken wat foto’s en lopen wat rond, doen een regendansje en voila; een stortbui.

Volgende stop is het Haunted Monster Museum en aangrenzende Dinosaur World, beide van de hand van bovengenoemde professor Cline. Weer dino’s? Yup, meer dino’s. Hierover later meer. Eerst het Haunted Monster Museum. We worden ontvangen door een oudere heer met gekrulde druipsnor die ons het bezeten huis in leidt. Het is natuurlijk allemaal een beetje kinderachtig maar daarom niet minder leuk. De aankleding is zoals je verwacht in een spookhuis maar met veel oog voor detail gemaakt. Na de gebruikelijke schrikeffecten en John Carpenter deuntjes lopen we met een glimlach weer naar buiten. En daar ontmoeten we de maker van dit alles. We maken een praatje, we maken een foto en dan is het tijd voor een extra verrassing; Hunting Bigfoot with a Redneck.

Het neefje van Marc gaat ons voor als redneck. In zijn trailer krijgen we een verhaaltje over Bigfoot die er met zijn Billy The Singing Bass vandoor is gegaan. De aanwezige kinderen gaan helemaal op in het verhaal en de plastic poppen in het omliggende bos doen niets af aan de geloofwaardigheid. Ze vinden het prachtig. Wij ook overigens. Het is allemaal met een knipoog gemaakt en erg grappig gepresenteerd.

Dan rest ons nog Dinosaur World. In eerste instantie waren we nog wat huiverig om nog een plastic dinopark in te gaan maar het was bij de prijs inbegrepen en we zijn nog steeds Hollanders. Dit was vooral andere koek door de humor die in de kwalitatief veel betere sculpturen was meegegoten. Hilariteit alom. Jurassic Park meets Monty Python. Het valt vooral op dat het allemaal met enorm veel liefde en plezier gemaakt is. Dat valt ook af te lezen aan de gezichten van de andere bezoekers. Echt zo’n zeldzame attractie die perfect werkt voor zowel kinderen als volwassenen.

“Give something back to the community and get some exercise! If you want a lawnmower, you can use mine.”

De dag sluiten we af met een prachtige rit over de Blue Ridge Parkway. We stoppen bij Roanoke in de hoop nog iets mee te pikken van het Blues en BBQ festival in de stad. Jammergenoeg was dat in de middag. Mad Guitar Murphy (ja die van de Blues Brothers) gemist.. Ach, je kan niet alles hebben. Voor het diner hebben we heel Amerikaans de auto gepakt en zijn we hemelsbreed 200 meter verderop bier wezen halen bij het tankstation (met enorme walk-in fridge voor het bier!) en door de drivethru bij de Subway voor 2 feet of semi fastfood.

O ja, Natural Bridge. Groot, hoog, water, rotsen, hoe kan dat nou? Ik voel een druppel. Zullen we weer gaan?

Morgen nog veel meer Blue Ridge Parkway..

Now playing: Thunder 104.5 - Your new favorite country station

If you would eat McDonald’s fries and then get eaten by a bear, would you taste amazing?

Front Royal was een lieflijk klein stadje tot rond een uur of twaalf het geluid van HBO werd overstemd door het feestje voor de deur dat ontaarde in een mogelijk handgemeen. We besloten ons er maar niet mee te bemoeien, we hebben immers geen pistolen. Gelukkig hield het geschreeuw na een half uur op. De volgende ochtend zat er een uitgewoond meth-hoertje voor de kamer naast ons bij te komen van de nacht ervoor. Een nogal meelijwekkend tafereel. Breaking Bad is waanzinnig op TV maar niet in de hotelkamer naast je. Bovenal zielig dat jonge mensen zo’n uitzichtloos bestaan leiden..

Anyway, ontbijt gescoord bij de FoodLion en op naar Dinosaurland. Gisteren in het Smithsonian hadden ze de mond nog vol van evolutie, maar wij weten wel beter, het is 1 grote leugen. Zo ook de makers van Dinosaurland, die voor het gemak ook een enorme haai in gevecht met reuze inktvis hebben geboetseerd in de voortuin. De dino’s zijn lelijk, niet op schaal en slecht onderhouden. King Kong staat er ook wat verloren bij. Elke kinderdroom wordt hier met de grond gelijk gemaakt, net als de evolutietheorie. Dinosaurussen zijn verzonnen door mensen die niet willen geloven in de Grote Amerikaanse God. Het zijn goedkope fantasiedieren van inferieur fiberglas.

Na een half uur lopen we door de met rebel-kitsch gevulde souvenirshop terug naar de auto om te beginnen aan de befaamde Skyline Drive, een van de mooiste wegen die het oosten van Amerika te bieden heeft. 105 mijl door het Shenandoah National Park met een kleine 75 uitkijkparkings en kodakmomenten. Het mooiste natuurschoon blijkt een Nederlandse maar jammer genoeg op reis met haar moeder. Verder hebben we aan wildlife gespot; 4 herten en 1 bambi, een raaf, een adelaar, kleine musjes met rood haar, een hele vieze donkerrode strontvlieg, een zwarte beer en een enorme Yogi. Ook de parkranger zat ons op de hielen maar onze picknickbasket krijgen ze niet. Na 4 dagen zijn we erg gesteld geraakt op onze blueberry muffins die nog steeds in de verpakking zitten..

Op 1/3 van de rit zijn we even van de pittoreske weg afgegaan voor een bezichtiging voor Luray’s Caverns. We hadden niet van tevoren bekeken wat de entree ons zou kosten, en dat was maar goed ook. Een bezichtiging maakte je meteen $ 23 lichter, maar bleek het achteraf meer dan waard. Dat zouden we waarschijnlijk zonder voorkennis maar hebben overgeslagen wegens te duur. Het grottenstelsel was een soort Remouchamps in het Amerikaans-groot. Erg mooi (mede door de sfeervolle verlichting) en behoorlijk uitgestrekt. De hoogtepunten betroffen de geest van Pluto, gebakken eieren en een orgel dat bespeeld werd via stalactieten. Het ernaast gelegen The Shining hedge maze hebben we jammerlijk moeten overslaan, aangezien we geen kampeerspullen voor noodgevallen mee hebben.

Momenteel zitten we in Lexington in het America’s Best Value Inn. We worden bij de receptie ontvangen door een zeer vriendelijke lilliputterdame en een onverstaanbare veteraan die onmiddellijk begint te zagen over bankhervormingen en teveel overheidsbemoeienis. Ja, onder Bush was het veel beter, knikken we instemmend. Toen waren dino’s nog gewoon verzonnen door socialisten en andere Europeanen.

Huiswerkopdracht: maak de puzzel voor ons af. We zijn niet in-crowd genoeg meer? Eindelijk!

Now playing: Dead Kennedys - Bedtime For Democracy

Na de ochtendspits vertrokken naar Arlington National Cemetery, een ritje van nog geen half uur vanaf Falls Church. De Tomtom ingesteld op Memorial drive stuurt ons naar het parkeerterrein van het Pentagon. Martijn rijdt door alsof hij er werkt maar de security was deze ochtend scherp op mogelijke terroristen vermomd als Nederlandse toeristen in een compacte Japanner met Florida plates.. Na een paspoortcheck en een korte reprimande rijden we iets om en parkeren de auto bij de meest heilige grond die dit land kent. Het is 10 uur ‘s ochtends en het is zweetheet. We banen ons een weg langs de gebruikelijke Amerikaanse toeristen, te herkennen aan foeilelijke sportschoenen in combinatie met obesitas, en veteranen in uniform die met familie in het zwart de graven bezoeken van verloren vrienden, grootvaders, moeders, broers en zussen. De witte grafstenen rijken zover als het uitzicht in alle richtingen en je moet wel een hart van steen hebben wil dit geen indruk op je maken. U kent de plaatjes maar dit is echt groot en veel. Zo kennen we die gekke Amerikanen weer. Alles moet groter en meer. En in dit geval dwingt dat echt respect af. Het graf van wijlen President Kennedy is een bescheiden hoogtepunt en zo ook de tombe van de onbekende soldaat; Known but to God. Een eenzame soldaat met Topgun zonnebril loopt stoïcijns van links naar rechts op en neer zijn toneelstukje met geweer af.

Over Memorial Bridge is het een korte wandeling naar Washington. Allereerst het meest imposante gebouw; The Lincoln Memorial. Dit is een Memorial, zo hoort het. Waar in Gettysburg al duidelijk werd wat Abraham Lincoln voor dit land betekend heeft is het hier in een standbeeld en architectuur in 1 keer helder wie de geestelijke vader van dit land is. De obelisk en het poedelbad er tegenover kennen we uit verscheidene films en maken het plaatje af. Voor het Witte Huis werd op het grasveld gevoetbald. Zal wel zijn ingevoerd door die socialist die er sinds een tijdje de scepter zwaait. Leuk om te zien maar Obama deed niet open. Ook kleiner dan gedacht. En dan het Smithsonian. Een museumcomplex waarvan we het Museum of American History en het Museum of Natural History hebben bezocht. Beide gratis (that’s the way we like it), mooi verzorgd en ingericht voor zowel kinderen als volwassenen. Het eerste museum heeft als hoogtepunten C3PO, Kermit de Kikker, Lucille en de Boombox van de Beastie Boys. Gek genoeg geen Indiaan zien langskomen.. In het museum of Natural History laten we ons verleiden tot een 3D IMAX voorstelling over dinosaurussen en dat is best leuk. Het museum is dat verder ook. De verzameling opgezette dieren is ook leuk ingericht maar het geheel valt in het niet vergeleken bij gelijknamige museum in Londen. Het wordt een beetje raar als er vervolgens een afdeling African Culture volgt; interessant maar ietwat misplaatst. Ook hier overtroffen door het British Museum te Londen. Wel een leuke ruimte gewijd aan de Rastafari en Ethiopië. Hier wel 2 verdwaalde totempalen in de gang maar wederom weinig diepgang met betrekking tot Native American History. Wellicht is dat allemaal in de 4/5 andere Smithsonian musea te zien maar wij gaan de auto ophalen en naar de volgende stop; Front Royal.

Eerst nog de verkeersdrukte van Washington DC bedwingen en na een kwartier horten en stoten rijden we van de ring richting westen. Front Royal is een klein plaatsje met gekke fastfoodtentjes en vervallen straten waar men op de veranda bier drinkt en voorbijgangers nakijkt. Opgeschoten jeugd met petjes achterstevoren en goedkoop gepimpte auto’s rijden rond om hun tijd te verdoen. Morgen belooft een dag vol natuur en autorijden in slakkengang. En nog meer fastfood.