Now playing: Dawn of the Dead, director's cut 1978

Na een kop koffie en een Warholesque ontbijt (bananen) de snelweg op naar Pittsburgh. Chicago moeten we helaas wegens tijdgebrek en recente overstromingen linksboven laten liggen maar Pittsburgh is een alternatief waar vooral Martijn mee in zijn nopjes is vanwege het halve oeuvre van de heer George A. Romero wat hier is opgenomen. Klassiekers als Night of the Living Dead (1968) en Dawn of the Dead (1978) spelen zich grotendeels af op een steenworp afstand van deze grote industriestad. We missen dus het huis waar Michael Jackson slaag kreeg van zijn vader (Gary, Indiana) en de plaats van de woning van John Wayne Gacy waar hij een kleine 30 lijken in de kruipruimte had verzameld (Des Plaines, Illinois). Daarvoor in de plaats dus een dagje zombierestanten spotten. Eigenlijk veel leuker.

Onderweg rijden we van Ohio door West Virginia om weer uit te komen in Pennsylvania, de eerste staat waar we deze reis in terugkeren. Voor de terugkerende lezers, dat was Intercourse, bij die malle Amish. De wegen zijn behoorlijk slecht en we verwachten allebei een oude, vervallen stad met veel criminaliteit en buitenwijken waar je ook tijdens het rijden je auto beter op slot kan doen. We gaan een tunnel in en eenmaal uitgespuugd blijkt niets minder waar. Ons eerste echte uitzicht op de skyline ontvouwt zich en we zijn allebei even stil. Prachtige stad. Wakker geschud door mevrouw Tomtom is het appeltje, eitje, naar links, naar rechts en we staan om de hoek van het Warhol Museum geparkeerd.

Groot museum, 6 verdiepingen en als bal in de soep is de tijdelijke expositie niets minder dan een overzicht van Warhol en Duchamp en waar die twee elkaar tegenkomen middels hun werk en leven. Smaakvol/smakeloos als het werk van deze twee grootheden is, zo ook de selectie die de hele bovenste verdieping in beslag neemt. Klassieke readymades en minder bekend werk laten zien hoe de twee door elkaar beïnvloed zijn alsmede door hun eigen tijd en omgeving. Warhol iets meer door Duchamp, wat natuurlijk niet vreemd is aangezien Duchamp de oude conceptuele meester is. Neemt niet weg dat Duchamp op zijn beurt ook zeer geïnteresseerd was in Warhol’s doen en niet laten en dat zeker meenam in zijn latere werk.

Once you ‘got’ Pop,
you could never see a sign the same way again.
And once you ‘thought’ Pop,
you could never see America the same way again.

De overige verdiepingen zijn een en al Warhol. Na een kort deja-vu van die vreselijk vermoeiende tentoonstelling in het Stedelijk CS van 2007/2008 blijkt dat men hier wel wat meer rust in de tentoongestelde werken heeft ingebouwd. Alleen de video/film verdieping leent zich niet voor de museale beleving. Eigenlijk moet je hier gewoon een hele week gaan bankhangen voor de TV. Anyway, prachtige selecties foto’s, zeefdrukken, grote schilderijen, tijdschriften, grafisch werk, tijdcapsules, etc. Warhol was een enorm mediageile duizendpoot en heeft letterlijk elke scheet en ejaculatie ingeblikt of op een doek gekwakt, dit museum maakt gelukkig niet de fout dat ook allemaal te willen laten zien. Leuk museum en een welkome afwisseling na al dat stichtelijke geleuter van gisteren.

Voor lunch verplaatsen we ons naar downtown Pittsburgh, over de 7th Street/Andy Warhol Bridge het Culture District in. We worden begroet door een transformer en na wat rondjes centrum eten we een maaltijd-burrito bij Qdoba. Wat een mooie grote stad en wat heerlijk om weer normale mensen te horen schelden op straat. Nigger dit, nigger dat, gezelligheid. Prima sfeer en een mooi voorproefje voor wat ons in the Big Apple te wachten staat.

Dan op zoek naar Monroeville, in de hoop daar in de buurt een hotel te vinden. Dat laatste lukt niet maar zonder dat we erg in hebben rijden we een van de immense parkeerterreinen van Monroeville Mall op. Dit is blijkbaar het stadscentrum. Er is hier dus werkelijk niets anders dan deze mall… Romero had geen betere locatie kunnen kiezen voor zijn zombie-epos. Martijn is door het dolle heen en rent met zijn camera over de filmset richting ingang. Snel naar binnen, daar is het veilig. Jeroen volgt gedwee al was het maar om te voorkomen dat Martijn het winkelend publiek de koppen begint in te slaan.

When there’s no more room in hell,
the dead will walk the earth.

Aan het einde van de mall komen we bij een comic/speelgoed winkel waar ze achterin een ruimte hebben ingericht ter ere van de film. En alle andere zombiefilms ooit gemaakt. Toch nog Michael Jackson! Natuurlijk moet ook hier een t-shirt worden gekocht en natuurlijk moet Martijn met alle uitgestalde zombies op de foto. Jongensdromen komen uit en out of all places in een winkelcentrum. Nog nooit was shoppen so much fun. Elke roltrap, lift en fonteintje heeft een verhaal. Morgen Evans City Cemetery. We’re coming to get you, Barbara!

Now playing: LoDeck & Kain Slim feat. Iris Kelvisar - Heaven's Gate

OK, het Creation Museum. Een van de attracties die vanaf het begin al op ons verlanglijstje stond en niet omdat we enorme dinoliefhebbers of Born Again Christians zijn. Meer omdat hier de Amerikaanse religieuze hysterie en kitsch hand in hand over the top gaan. Dit is toevallig wel onze vierde dinotour (als we de 3D film in het Smithsonian meetellen) in dit land, dus we kunnen onszelf inmiddels als ervaringsdeskundigen opvoeren. De Christelijke gekte is ook niet meer geheel vreemd maar nog wat onwennig om het op deze manier door de strot geduwd te krijgen.

Ten eerste moeten we vermelden dat dit museum echt tot in de puntjes verzorgd is. Alle sculpturen, wassen beelden, schilderingen, animaties, grafische vormgeving zijn nagenoeg perfect. Werkelijk niets op aan te merken. Het blijkt ontworpen door een oud Universal Studio’s museumdirecteur. Dat verklaart de kwaliteit. Maar waar komt al dat geld vandaan? Dit heeft een lieve duit gekost. De dino’s zijn verreweg de meest realistische (?) die we tot nu te hebben gezien. Echter de onderliggende boodschap is van meet af aan duidelijk. Evolutie = Leugen, Bijbel = Waarheid, Creation Museum = Hilarisch. Maar er is geen ruimte voor humor. Dit is bloedserieus!

Starting with the facts of God’s Word and world,
we fashion models to know God and see His truth.

De eerste zaal is nog wel vriendelijk in de zin dat men het heeft over verschillende uitgangspunten en dus verschillende visies, maar het duurt niet lang voor de bijbelteksten je om de oren vliegen en de ene theorie na de andere zogenaamd wordt weerlegd om plaats te maken voor het woord Gods. Het is eigenlijk een enorme 3D jehova-folder. U kent ze wel, van die oververzadigde plaatjes van het paradijs met een man, een vrouw en alle dieren van de regenboog er in vrede omheen. In dit geval ook dino’s. En dan nog hel en verdoemenis., voor het geval u nog mocht twijfelen. Totaal absurd natuurlijk maar zo overtuigend neergezet dat we niet weten wat hier nou eigenlijk voor enge hersenspoelactiviteiten plaatsvinden. En wat al die crazies hiervan geloven.

Voorbeeldje van de meest idiote theorie die claimt dat de aarde ongeveer 6000 jaar oud is, is de rafting-theorie. Hou je vast. Tijdens de zondvloed zijn alle bomen ontworteld en toen de continenten zoals we die nu kennen weer droog waren zwierven er eilanden van boomstammen over de oceanen. Door deze zwervende ‘rafts’ konden de dieren uit de ark zich verspreiden over de wereld om zich te vermenigvuldigen in alle variëteit die God in het ontwerp heeft ingebed… Geloof het of niet, tis echt waar.

Al met al een zeer bijzondere ervaring die zijn gelijke niet kent. Enige wat ontbrak was een achtbaanritje door de Tuin van Eden.

Ask now the beasts and the birds of the air
and they shall tell you
Speak to the earth and it shall teach you
Who knows not in all these that the hand of
the Lord has wrought this
Job 12:7-9

We stappen de mobiele zweethut weer in en rijden binnen 5 minuten Ohio in. Voor Wheeling stoppen we bij het Red Roof Inn. We raken aan de praat met de buren Pooch en David. Ze werken in de coalmine (je verzint het niet) en we drinken samen bier. Het is gezellig en Pooch vertelt ons dat hij licensed rattlesnake-hunter is (je verzint het niet). Hij laat zijn permit zien en een stapeltje foto’s van verschillende gevangen en gevilde ratelslangen. We eten een pizza en het is alweer half twaalf. Vandaag naar Pittsburgh voor wat high culture. Het Andy Warhol Museum.

Now playing: Slayer - Jesus Saves

Before anyone did anything,
Elvis did everything

Gisteren heeft u al de foto’s kunnen zien van ons bezoekje aan het optrekje van de King in Memphis. Onze tocht naar Graceland is tot nu toe erg goed verlopen en we zijn bij Elvis de helft gepasseerd. Inmiddels dus alweer op de terugweg naar Sinatra’s New York New York. Graceland was zeer bijzonder, al was het maar om de fabriek Elvis en de duizenden crazies live te kunnen meemaken. Maar Elvis is voor Amerikanen wat Elvis voor ons allemaal is. De grootste artiest uit de moderne popgeschiedenis, hands down. Als je dat niet begrijpt dan moet je maar thuis blijven en naar Radio Noordzee luisteren. Voor de rest geldt; ga zelf een keer heen, het zal je zeker niet teleurstellen. We kunnen wel weer een verhaal van meerdere alinea’s vol superlatieven proppen maar dat kent u nu wel van ons. Dus laten we het hier bij. Als u geen tijd of geld heeft voor een dergelijke bedevaart, kijk dan ‘That’s the way it was’ om een glimp van de briljantie en de hysterie op te vangen. Of zet een plaatje van de goede man op. Keuze genoeg.

Na Graceland zijn we via Nashville naar Kentucky gereden. Opvallend is dat de mensen hier echt totaal imbeciel zijn. Het opgetelde IQ van de inwoners van de gehele staat komt ongeveer overeen met het opgetelde IQ van de inwoners van Volendam. En dat is een complimenteuze schatting. Jesus is hier Lord en probeer daar maar niet tegenin te gaan, je praat tegen een muur. De reli-billboards langs de weg wensen iedereen de hel in en er tegenover staan meer borden voor adult stores dan in welke staat dan ook. Bill Hicks had ons gewaarschuwd voor deze types maar je verwacht niet dat ze echt bestaan. Wel dus. Generatie op generatie inteelt doet vreemde dingen met de mens. Voer voor genetici maar niet voor ons. We worden een beetje bang van deze crazies die de meest voor de hand liggende hersenfuncties ontberen. Morgen gaan we naar het Creation Museum en daarna vluchten we de staatsgrens over naar Ohio.

We hebben vandaag wel een stop gemaakt die de moeite van het vermelden zeker waard is; The House of Statues and Junk. De naam zegt het. De eigenaar was genegen om ons op zondag te woord te staan en een kijkje te nemen naar alle verzamelde troep in zijn achtertuin. Een enorme berg crap. Met elke foto die we maken ontdekken we weer een idioot ding, apparaat of verroest gebruiksartikel uit een ver verleden. We maken een praatje met de man en twee crazies uit de buurt die bij het aanhoren van The Netherlands ons vragen of dat op een smeltende gletsjer ligt. Tuurlijk, wat u wilt. We krijgen een leeg blikje Billy Carter (broer van..) bier als souvenir mee naar huis. Best cool. Omschrijven wat er allemaal voor meuk in die tuin lag is onmogelijk, de foto’s laten maar een fractie zien. We geven hem een hand, bedanken voor het prachtige geschenk en rijden verder richting Cincinnati. Hamburgers, sigaretten, bier, airco en jammerlijk genoeg geen HBO. Dan zelf maar wat knutselen…

Now playing: Elvis Presley - Heartbreak Hotel

Te koop aangeboden; vrijstaande woning aan Elvis Presley Blvd, Memphis, Tennessee. Heden open dag. Bezichtiging op afspraak. T.e.a.b.
TCB Real Estate.

Overweegt u een bezichtiging tijdens één van onze open dagen neem dan contact op middels het comment-formulier hieronder. Gelieve naam en email achter te laten en wij nemen zo spoedig mogelijk contact met u op.

Was getekend, TCB Real Estate.

Now playing: Johnny Cash - I Walk The Line

Vandaag was zoals gemeld museumdag in Memphis. We hebben mevrouw TomTom een nieuwe kans gegeven om ons naar downtown Memphis te sturen, en deze keer wist ze ons wel probleemloos naar de plaats van bestemming te loodsen. Dat was de Sun Studio, die we aan de rechterhand passeerden. Maar eerst eens een parkeerplaats zoeken, de studio kwam later wel. Ook dat lukte en voor het luttele bedrag van $ 5 mochten tot 4 uur vannacht op een public parking staan. Dat leek ons voldoende.

De parkeerspot was vlakbij de oevers van de Mississippi, dus dat leek een ons goeie voor de eerste bestemming. Als zelfs de dames van het Hollandse Pussycat hier over zingen, moest het wel de moeite waard zijn toch? Het is ook nog eens de staatsgrens met Arkansas, dus als we er nou gewoon eens naar de overkant liepen, konden we mooi nog een extra staat aan het lijstje toevoegen. Aan de oever lag een raderboot zoals we die met deze rivier associëren, maar dan klein en roestig. De dagtocht die we hier hadden kunnen boeken hebben we maar aan ons voorbij laten gaan. Ook naar de overkant lopen viel af. De twee bruggen die we zagen liggen leken ons bijzonder voetgangeronvriendelijk. Om, door een als een dolle rijdende pickup truck, up close and personal kennis te maken met de Mississippi was niet de manier die we zochten. We pakken de auto wel even (morgen). Vanaf de oevers van de rivier wandelden we vrijwel direct het legendarische Beale Street op. Van de jaren ’20 tot en met ’40 speelden alle grote blueshelden hier in bars en cafés. Na het latere verval is het inmiddels opgeknapt, maar de sfeer die we in Nashville proefden mist hier. De Neonverlichting is er wel. In het Rock ‘n’ Soul Museum was vast beter te achterhalen hoe het geweest moet zijn.

Dat museum ligt er kort achter, tegenover de Gibson Guitar Factory die we daarna zouden gaan aandoen. Na een korte introductiefilm over de muzikale geschiedenis van Memphis, krijgen we een headsetje met de audiotour aangereikt en kunnen we beginnen. Nu is zo’n audiotour erg leuk en handig als er verder niet bijster veel ondersteunend materiaal aanwezig is, maar dat blijkt hier niet het geval. Overal staan enorme lappen tekst bij. Als je zowel de tekst wil lezen terwijl tegelijk de audiotrack daar doorheen loopt te ratelen, wordt het snel te veel van het goede. Hoe interessant het allemaal ook mag zijn. Gelukkig bevatte de audiotour ook een ruime selectie aan muzikaal materiaal, zodat het perfect als soundtrack te gebruiken was. In tegenstelling tot Nashville, waar het vooral een blank hillbilly paradijs op aarde was, is de muzikale erfenis van Memphis een stuk diverser, variërend van blues en soul, tot rock & roll en rockabilly. Memphis in de jaren ’50 en ’60 was een muzikale melting pot die blanke en zwarte muziek bij elkaar bracht en waar nieuwe muziek is geboren. Het museum illustreerde dit aardig, ondanks de wat kale opzet. Een bontjas van Isaac Hayes, een zwart pak van de heer Cash en een shitload Elvis meuk. Geen pyjama’s dit keer. Een leuke anekdote die helemaal aan het eind nog even aangehaald werd, was de oorsprong van Billy Gibbon’s (ZZ Top) Muddywood gitaar. De geromantiseerde versie van het verhaal dat in het museum wordt verteld gaat over een stuk hout dat Billy de Baard eigenhandig van de muur rukt tijdens een bezoek aan Muddy’s geboortehuis, wikipedia leert ons echter dat het huis door een orkaan verwoest was en Billy een stuk hout kreeg, waar ie een gitaar van heeft laten maken als eerbetoon aan zijn grote meester. Over gitaren en baarden gesproken.

The Gibson Studio Tour gunt ons een kijkje achter de schermen bij de wereldberoemde gitaarmaker. Hier in studio #7, te Memphis, vervaardigt men alle semi-hollow en hollow-bodies en de Alpine White Solid-body Les Paul, die laatste wat vreemde eend in de bijt vanwege de hoogst geavanceerde spuitlakstraat hier, die vereist is voor deze Sneeuwwitjes. Een candyshop voor de gitarist. We moeten een veiligheidsbril op (een slabbetje had praktischer geweest) en gaan de werkplaats in. Een drietal enorme hallen waar de temperatuur en luchtvochtigheid kunstmatig hoog gehouden worden om het hout zo buigzaam mogelijk te houden. Bijkomend voordeel is dat het stof van al het schuren sneller neerdaalt, wat het schoon drogen van de lak ten goede komt. Gibson heeft een hoge standaard als het gaat om kwaliteit en van de 100 gitaren voldoen er zo’n 4 niet aan de gestelde eisen en verdwijnen in de shredder. Dat hoeven we gelukkig niet te zien. We hebben het hier over gitaren die gemiddeld voor een slordige $ 3500 over de toonbank gaan. Vrijwel alle stappen in het proces worden met de hand uitgevoerd door gespecialiseerde mannen met baarden en vrouwen zonder. Geen lopende band te bekennen. De gitaren in wording worden door de desbetreffende ambachtsman/vrouw met de hand, al luchtgitarend, naar het volgende werkstation gebracht. Na 3eneenhalve week is een gitaar klaar om verscheept te worden naar de gelukkige eigenaar. De creditcard brandt in Martijn’s portemonnee maar hij doet het niet. We moeten nog naar een feestje in NY. En Sonic Youth staat bekend om hun niet zo zachtzinnige omgang met snaarinstrumenten…

Dan lopen we heel Beale street af wat na 200 meter toeristentrekpleisters iets meer van het rauwe Memphis laat zien. Zo schoon en verzorgd als Nashville is, hier is het allemaal verpauperd en oud zo gauw je niet meer in het centrum bent. Maakt niets uit, is misschien zelfs wel wat authentieker. Sun Studio is minstens zo legendarisch als RCA Studio B en van buiten nog vrijwel exact zoals het 60 jaar geleden was. Een klein gebouwtje op een hoek van Union Ave. If it wasn’t for this place, music as we know it, would not be as we know it. De volgende drie namen zeggen in dit verblindende zonlicht genoeg; Jerry Lee Lewis, Johnny Cash en Elvis Presley. Het zijn natuurlijk niet de enige artiesten die hier naam gemaakt hebben en hun steentjes hebben bijgedragen aan wat we vandaag de dag als moderne muziekgeschiedenis beschouwen, het zijn iconen. Elvis is Jezus, Johnny Cash is Johannes de Doper en Jerry Lee Lewis is Mohammed… Of iets van die strekking. In de studio zelf kunnen we weinig meer dan buigen in het verzamelde stof van de grootheden die hier hun eerste stappen naar onsterfelijkheid hebben gezet. We krijgen wat opnames te horen en met de ogen dicht kan je de waan doorzetten dat je erbij bent geweest… Al is het maar de momentopname dat je de microfoon in je handen hebt waar The King ‘That’s Allright, Mama’ mee heeft ingezongen. De zon schijnt en Moeder wat is het heet!

You ain’t nothin’ but a bear cat
Been scratchin’ at my door
Ain’t nothin’ but a bear cat
You been scratchin’ at my door
You can purr pretty kitty
But I ain’t gonna rub you no more

Heet was het ook in de auto. Dat merkten we bij terugkomst. De professionele lijm (Wrigley’s Doublemint, $ 0,35) waarmee Lord Dashboard was bevestigd was als slappe Amerikaanse kaas gesmolten en droop bijkans het dashboard af. Bij de eerste trap op het gaspedaal maakte onze nieuwe Sith-mascotte een snoekduik naar de dark side. Morgen een ander merk proberen. Wellicht blijft ie beter zitten met HubbaBubba pindakaas/banaan amalgaam…