Now playing: Genesis - The Lamb Lies Down On Broadway

De buren zijn al lang en breed aan het vissen als we om kwart voor negen aanschuiven voor ons laatste hotelontbijt. De slappe koffie en laffe broodjes zullen we niet echt missen. De auto uitgemest, viel reuze mee, en na een klein uurtje rijden droppen we haar bij National op JFK. Echt tijd om afscheid te nemen is er niet, gesmeerde machine als de autoverhuur hier is. We verwijderen Sith Lord Rearview en krijgen een bonnetje van de National man. Geen openstaande boetes blijkbaar of die worden binnenkort nog van de creditcard afgetrokken. Dat blijft nog even een verrassing.

Dan pinnen, plassen en de taxi in. Vanaf JFK kunnen we rekenen op een ritprijs van ongeveer $50. Boing! We stappen in en de vriendelijke Pakistaanse chauffeur belt met het hostel voor richtingaanwijzingen. Wij pakken Madam TomTom erbij en stellen haar in op Engels. Iets aangepaste route die volgens de chauffeur langer zal duren maar hij gaat akkoord. We maken een praatje en na $35 staan we voor de deur. Goed, daar komt natuurlijk nog een riante tip bovenop maar het scheelt toch.

We kunnen pas om 3 uur inchecken dus doen een rondje door de buurt. Williamsburg is echt hip en happening en zeer multi-culti. We eten onze beste maaltijd tot nu toe; Thai Cuisine. Groene curry voor Jeroen en Tom Yum voor Martijn. Dan naar de kapper om dat stuk roadkill uit Martijns nek te laten scheren. Fris en fruitig checken we in. De kamer is heul klein maar het hostel doet verder niets onder voor de hotels die we de afgelopen weken hebben aangedaan. Het publiek is internationaal, alles om de hoek, de wereld aan ons voeten. Daar gaan we weer.

What the hell is that?
I’ve been to Vidal Sassoon.
You mean you actually paid for it?

Alex weet met wat moeite ons hostel te vinden en gedrieën nemen we de metro naar Times Square om van daar wat bier in te slaan en naar Bryant Park te gaan waar om 9 uur Rosemary’s Baby wordt gedraaid. Na anderhalf uur taaien we af omdat we te nodig moeten. Zonder voorbedachte rade rennen we een Belgisch biercafe in. Op het toilet speelt Clouseau. Alex vertelt dat hij nog een cassette van ze heeft. Niemand is perfect. Met lege blaas vervolgen we onze weg naar de Painkiller tiki bar en Arlene’s Grocery. De heren drinken rumcocktails en vies bier en worden uitgenodigd voor allerlei expo-openings. Iedereen is hier kunstenaar. Tuurlijk komen we ook.

These little town blues,
are melting away
I’ll make a brand new start of it
in old New York

We zijn te lui om ‘s nachts de metro uit te gaan zoeken en opteren wederom voor een taxi naar het hostel. De taxichauffeur vraagt ons wederom hem de weg te wijzen en gelukkig kunnen we dat. Morgen uitslapen voor het eerst sinds lang.

Now playing: Simon & Garfunkel - America

Weinig keus anders dan de kater van gisteravond uit te zitten in de auto. We hoopten op een dagje uitwaaien op het strand maar Long Island bleek vooral langdradig zoeken naar een behoorlijk strand. Mevrouw Tomtom doet weer eens moeilijk en is na een kleine crash (software-matig, geen ongelukken) een tijdje de weg kwijt. We proberen het met het beperkte kaartje dat we hebben. We komen langs Brookhaven, Patchogue (Colombiaanse lunch met cocktailtje), Amityville (nee, niet die..) en als laatste Long Beach (nee, niet die van de D O dubbel G..). De Atlantische Oceaan is op zich niet zo moeilijk te vinden, een fatsoenlijk strand daarentegen wel. Om 5 uur ‘s avonds lopen we op de boulevard van Long Beach maar blijkt het $12 te kosten om de blote voeten in het zand te planten. Ja, de groeten.

Dan maar naar het geboekte hotel. De Whitman Motor Lodge in Huntington. Een dorpje zo dood als de dichter zelf, maar dichterbij Walter White gaan we deze trip niet komen. We lopen een kleine mijl op zoek naar een plek om wat te eten. De beste Italiaan tot nu toe. Zegt nog niks. De lasagne is een soort DIY variant die nog best te happen is. Als illegale immigranten lopen we langs de weg terug naar het hotel en de er tegenover gelegen Sports Bar, omdat we snakken naar nog een sorry voor het WK. Dat laatste blijft uit maar de honkbalwedstrijd blijkt best leuk om te kijken alsof je het begrijpt. De bardame probeert ons in te palmen met haar charme, open ruggetje en aarsgewei, dat lukt gedeeltelijk.

Be curious, not judgmental.
– Walt Whitman

Morgen afscheid nemen van de Hyundai op JFK en naar het hostel waar we de komende 5 dagen ons HQ gaan inrichten. We verwachten een omschakeling in de omgeving. Van rondtrekkende crazies naar internationale backpackers, we gaan immers ons eerste hostel in deze trip. Het geserveerde ontbijt zal ook danig decimeren maar daar zijn we op voorbereid. Op aanraden van Stone hebben we een pot Marshmallow Fluff gekocht. We hebben het nog niet geprobeerd aangezien je het in combinatie met pindakaas op een boterham moet smeren, een zogenaamde ‘fluffernutter’. Verslag volgt. Er staat ons morgen een avondje uit te wachten met Alex V. en een NY inboorling. Dat wordt waarschijnlijk weer laat en gezellig. Hopelijk hebben fluffernutters ook iets van een katerverdrijvende werking.

Now playing: Sonic Youth - Silver Rocket

De dag begint zoals gewoonlijk met een ontbijt in de hotel-lobby; niets bijzonders. Koffie, cornflakes, honeybuns, wat fruit en that’s it. Terug in de kamer pakken we de spullen weer in, Martijn zit te photoshoppen, we roken sigaretten. Het is immers een smoking-room… Dan gaat het brandalarm af. Niet alleen ons kleine meldertje aan het plafond maar een algemeen brandalarm dat de hele buurt wakker schreeuwt. Luttele seconden later gaat de telefoon en de receptioniste spreekt ons toe in een mengeling van Hindi en Amerikaans. Of we het brandalarm willen uitzetten. We slopen het ding van het plafond. Het alarm loeit gestaag verder. En dan houdt het op. In de verte gaat een soort luchtalarm af zoals wij dat de eerste maandag van de maand kennen. Als de Russen komen hebben ze een ongelukkig moment gekozen. We grappen nog dat straks de brandweer wel zal langskomen en gaan door met waar we mee bezig waren. Niks aan het handje. En dan komt de brandweer. Geen grap. Met sirenes en al rijden ze de heuvel op en bestormen onze kamer met 4 man sterk. We heten ze hartelijk welkom en bieden excuses aan voor het feit dat ze voor niets zijn uitgerukt. We leggen uit dat we toch echt een smoking-room hebben, ‘kijk maar, een asbak!’, en het gisteravond geen enkel probleem heeft opgeleverd. Gelukkig, de spuitgasten druipen af. En godzijdank geen rare extra rekening voor dit voorval.

On mounting a rising ground, which brought the figure of his fellow-traveller in relief against the sky, gigantic in height, and muffled in a cloak, Ichabod was horror-struck on perceiving that he was headless!

We stappen de auto in en rijden naar Sleepy Hollow, vroeger bekend onder de noemer North Tarrytown. Dit dorpje heeft naast de legende van the Headless Horseman een rijke Oud-Nederlandsche geschiedenis. Na een bezoek aan het graf van Washington Irving gaan we het Old Dutch kerkje in waar we een gratis iPad-tour aangeboden krijgen. Het is voor hun ook nieuw dus ze willen weten wat we ervan vinden. We vinden het leuk maar ook wat overbodig. De iPad raakt na een half uur in de volle zon oververhit en de plaatjes zijn niet echt goed te zien. En als het regent, valt zo’n tour helemaal in het water. Doe maar gewoon een audiotour, veel praktischer en naar oud-Hollandsch gebruik, veel goedkoper. Evengoed wel de moeite van een wat langere stop waard, dit dorpje. Ongelofelijk dat we maar 40 kilometer van de hoofdstad van de westerse wereld verwijderd zijn.

Het is puur psychologie dat het autorijden hier moeilijker of enger zou zijn dat in Amsterdam, Rotterdam, Milaan, Memphis of waar dan ook. Toch is het een belevenis. We rijden met een auto fucking New York in. Hoe cool is dat? De TomTom bewijst zich nogmaals onmisbaar maar ook onmogelijk. Onze eigen logica brengt ons uiteindelijk door het doolhof van one-way streets naar waar we moeten zijn. Jamaica, Queens, NY. Inchecken, spullen dumpen en naar Brooklyn.

De metro rijdt uiteraard niet zoals gepland in het weekend. Op goed geluk en met behoorlijk gevoel voor richting komen we toch nog binnen een uur aan bij Prospect Park. We wandelen een half uur door het park voor we eindelijk in de verte iets van een P.A. systeem horen. We sluiten aan in een rij Newyorkers en binnen een kwartier staan we met een halve liter Budweiser in ons klauwen te staren naar een podium met een of andere oninteressante band. Heerlijke sfeer om ons heen, mooie vrouwen, beardo’s, we zijn thuis. Zitten, dom kijken, zuipen. Dat is de modus voor het komende uur.

Dan, de hoofdact, waar we voor kwamen; Sonic Youth. Zelden zo’n compleet en perfect optreden meegemaakt van welke band dan ook. Een parade van klassieke hits, de een na de ander. Welgeteld 1 nummer van The Eternal, verder alleen maar Dirty, Goo, Daydream Nation, Experimental Jetset and No Star. Wat een heerlijke bak herrie. We zijn de enige die ons hoofd durven te bewegen wat wel vreemd is. Maar de sfeer is erg goed. Dit is een thuiswedstrijd voor Sonic Youth en tussen alle dissonantie door hoor je dat. En om het af te maken; Jeroen spot op de terugweg naar huis een eenzame poster voor The Dead Weather; 3 augustus. Same Bat Place, Same Bat Channel. Stay tuned, folks, we’re not quite dead yet!

Now playing: Crosby, Stills, Nash & Young - Woodstock

There’s always a little bit of heaven in a disaster area.

1969, Bethel, NY. Niet in Woodstock maar die plaatsnaam bekte wel lekker dus hebben ze die maar aan deze zogenaamde Music & Art Fair gehangen. 400.000 hippies en ander langharig werkschuw tuig op een boerenveld zonder een organisatie die op zoveel bezoekers had durven rekenen. Geen mobiele telefoons, geen WiFi, geen überhippe sushi-bar of Douwe Egberts stand, geen camping, geen De Boer tenten, geen hekken, geen entree. 3 days of Peace and Music. En modder. En LSD. De moeder aller festivals. Waar we het tegenwoordig moeten doen met 21 doden tijdens een Love Parade werden hier aan de lopende band kinderen geboren. Zo ging dat vroeger.

Voor de rit van dodelijk saai Amsterdam naar Bethel hebben we Madam TomTom in het handschoenenkastje laten liggen aangezien ze een vreemde voorkeur heeft voor tolwegen en wij die niet met haar delen. We rijden met de kaart op schoot binnendoor naar het grasveld middenin upstate New York. De eerste helft gaat via normale wegen maar als we na Margaretville een klein weggetje inslaan rijden we op een onverhard bergpad door de bossen. Overal zijn waarschuwingen op de bomen geniet dat het verboden is te roken, jagen, wandelen, en prive-terrein te betreden. Leuke route die we met navigatie waarschijnlijk hadden gemist. En dan zijn we er, Woodstock.

Het veld zelf ligt er mooi geschoren bij en een kleurige gedenksteen vertelt ons waar het podium stond en waar de enorme mensenmassa zich ophield. Ook de line-up staat keurig vermeld. We laten ons op de foto zetten door een Nederlands gezinnetje nadat we voor hen hetzelfde doen. Dan het Bethel Woods Museum of the Arts. Erg mooi verzorgd en een afgewogen mix van teksten, quotes, foto’s en filmmateriaal loodst ons de tijdsgeest in naar het einde van de jaren ’60. De documentaire hebben we allebei al eens gezien en gelukkig voelt het niet als een herhalingsoefening daarvan. Veel interactieve touchscreens die een erg goede toevoeging zijn op al het andere tentoongestelde.

However, if I know my American history, tens of thousands of Americans in uniform gave their lives in war after war just so those kids would have the freedom to do exactly what they are doing. That’s what this country is all about and I am not going to let you throw them out of our town just because you don’t like their dress or their hair or the way they live or what they believe. This is America and they are going to have their festival.
– Max Yasgur

Het eten en de hotels worden steeds duurder naarmate we New York naderen. Morgen via het slaapdorpje Sleepy Hollow naar het hotel waar we de eerste nacht ook hebben doorgebracht. En Sonic Youth in Brooklyn!

Now playing: John Parr - St. Elmo's Fire (Man in Motion)

Vandaag was het plan naar het International Center for the History of Electronic Games te gaan, volgens de website gesitueerd in het Strong Museum of Play te Rochester. Aangekomen bij het museum snakken we naar wat te eten en wagen we ons aan The World’s Greatest Cheeseburger. Groter dan het broodje in ieder geval en verder gewoon de zoveelste vette hap. Dan willen we het museum in maar bij navraag blijkt dat het gedeelte met de electronic games pas in oktober dit jaar de deuren opent. Lekker duidelijk aangegeven op de website…

Outrun style trappen we het gaspedaal in, op naar een meer vertrouwde omgeving; Amsterdam, NY. Amerikanen zijn niet zo creatief in het verzinnen van plaatsnamen en spelen bij gebrek aan fantasie nogal eens leentjebuur. Op weg naar onze hoofdstad komen we afslagen tegen die leiden naar Chili, Greece, Rome, Montezuma, Lebanon, Manchester, Barneveld en Waterloo om er maar een paar te noemen. We nemen een willekeurige afslag naar het welluidende plaatsje Mohawk in de hoop op een Walmart of iets dergelijks. De dubbelgetrokken gele streep richting tolpoortjes is erg duidelijk maar in de praktijk erg vaag. De laatste 3 meter is bedoeld om in te voegen voor het cash hokje. Martijn rijdt het vak in voor de EZ pass. Die hebben we niet. Snel de situatie achter ons afgewogen (geen kip te bekennen) en de split-second beslissing genomen een stukje achteruit te rijden en alsnog het goede vak in te rijden om de tol te betalen. Dat gaat ons waarschijnlijk grof kosten. Kut. De man in de tollbooth is gelukkig vriendelijk genoeg om ons uit te leggen dat we gewoon hadden kunnen doorrijden. De boete kan hij niets aan veranderen. Kut.

Amsterdam is een gat. Het Amsterdam Diner dat ons toelacht naast het Super 8 Motel heette vroeger Snookie’s Saloon maar is jaren geleden al condemned verklaard. Het staat te koop maar er zijn geen bieders. Downtown Amsterdam blijkt niet meer dan 3 straatjes met een pizzeria, een bibliotheek en een townhall. Geen coffeeshop te zien. We rijden verder het stadje in en komen in een klein buitenwijkje nog een pizzeria tegen. We besluiten, tegen beter weten in, hier wat te gaan eten. Crazies weten werkelijk NIETS van Italiaans eten. Je zou verwachten dat ze in een plaatsje als Amsterdam toch wel meer kaas gegeten hebben van, om maar wat te noemen, kaas. Niets is minder waar. De overgebleven pizzapunten nemen we uit beleefdheid maar mee in een doos.

Bij het tankstation getiteld Dutch Mart kopen we 2 grote 71 cl. blikfusten Heineken en een 12 pack Budweiser voor een vergelijkend warenonderzoek. Heineken staat nog steeds met ruime voorsprong bovenaan.

Vandaag stinkhippies snuiven op het voormalig Woodstock terrein…