Now playing: Jay-Z - Empire State of Mind

Laatste dag, het zit er bijna op. Het was mooi weer, om iets over 11 vanochtend waren alle spullen gepakt en veilig opgeborgen in het hostel. Uitgecheckt, koffie gehaald, de metro in. Het Metropolitan hadden we speciaal voor de laatste dag bewaard aangezien het nogal groot is. Niet voor niets de nummer 1 op het lijstje NY attracties qua bezoekersaantallen. Nu zijn wij wel grote musea gewend maar dit is zoals het behoort in Amerikaanse traditie heul groot.

De eerste zalen staan vol Griekse & Romeinse potten, pannen, kapotte standbeelden en wat al niet meer. Dan volgen wat zalen Oceanische en Afrikaanse artefacten en dan ineens een prachtige selectie moderne kunst met alleen maar topstukken. Teveel om op te noemen. We hopen na de ontroerende film van gisteravond op z’n minst 1 werk van Basquiat te zien maar helaas. De laatste verdieping van de moderne vleugel blijkt gesloten voor herinstallatie. Misschien een andere keer. Of in Basel…

We gaan voor de laatste keer op zoek naar iets wat lijkt op een Holy Handgrenade (Faberge eieren) maar ook hier komen we niet verder dan geheimzinnige Middeleeuwse kistjes met onbekende inhoud. Het zou kunnen maar we zullen het nooit weten. De harnassen en ridderhelmen zien er grappig uit en via nog ongeveer 20 zalen met Hollandsche meesters komen we langs een geroofde Egyptische tempel, Cypriotische hallen, Assyrisch, Koptisch, Allememaggisch; houdt het dan nooit op?!

Shine, electric city, shine
From the back of the cold beyond
Out to the end of the line
Come on and shine, electric city, shine
Like the sun in a hurricane’s eye
Diamonds drowning in brine

Na 3 uur zitten we vol en wandelen nog even Central Park in voor een sigaret en een tukkie. Dan de laatste metrorit terug naar Brooklyn en het onvolprezen New York Loft Hostel. Als je ooit overweegt naar NY te gaan, wat uiteraard zo is, bespaar jezelf het geld en probeer dit idyllische vegajeugdhonk. Wij kunnen in ieder geval zeggen, vanuit volle overtuiging, I ♥ NY. De buzz, de vibe, de electriciteit of hoe je het ook wilt omschrijven wat hier in de lucht hangt is magisch. Maar dat geldt ook voor de rest van Amerika waar we van hebben mogen proeven. Het zijn een stel rare crazies bij mekaar maar ze bedoelen het goed. Echt waar. Anyway, we gaan naar huis en zullen over een paar dagen wel een soort korte nabeschouwing houden. We hopen dat u met plezier ons blog gevolgd heeft, wij hebben het met heel veel plezier bijgehouden.

Later.

Now playing: Tom Waits - Coney Island Baby

We gaan naar Zandvoort aan de Zee, we nemen niks mee want hier huist Nathan met zijn wereldberoemde hotdogtent. Dat is dus het ontbijt voor een dag vol licht verteerbaar amusement genaamd Coney Island. Een klein uurtje met de metro om bij te slapen en dan is er zon, zee en strand. Allemaal voor nop. Een mijl verderop ligt Brighton Beach, een Russiche enclave waar de oostblokmodelletjes op het strand hun tan bijwerken. Wat ziet dat er gezond uit in tegenstelling tot de omgeving.

Coney Island is een dump. Maar dat hoort zo, naar het schijnt. Het heeft ook zeker charme en de verlopen kermisattracties doen het prima samen met de 40 jaar oude typografie die hier het straatbeeld beheersen. Naast het zeeschuim aan de kust is dit vooral een verzamelplaats voor het schuim van de samenleving. Hier vind je alcoholisten, junks, freaks, ex-cons en gangbangers tussen het gangbare toeristenvolk en de lokale bewoners.

Voor wat frisse wind en mooie uitzichten op rijkelijk gevulde heuvellandschappen lopen we over het strand naar Brighton Beach, waar we bij Tatyana Heineken drinken op een terras. Terug over de boardwalk naar het vervallen circus dat we eerder al passeerden. We besluiten dat de Cyclone niet overgeslagen kan worden. Een van de weinige overgebleven ritjes uit het oorspronkelijke Coney Island pretpark. Deze houten achtbaan stamt uit 1927 en is nog steeds operationeel. Voor $8 per ritje is het een goedkope manier om 2 minuten lang te denken dat je doodgaat.

Another day
Another dime
Hyper cool
Another way 2
Kill some time

– SAMO

Dan de freakshow en niet zomaar een freakshow; de girlie-freakshow. Jammer genoeg geen Burlesque danseresjes maar wel een vermakelijke show geschikt voor jong en oud. We zien een vlooien circus, een vrouw met slang en gespleten tong die Tesla experimenten uitvoert, een slangenvrouw die er vooral lekker uitziet in haar ondergoed en de zwaar getatoeëerde dame die de boel aan elkaar praat sluit de show af met een werkelijk beeldschone vuuract. Jammergenoeg geen foto’s.

We nemen de metro terug naar Manhattan want we willen naar de film. Zoekend naar NY graffiti historie kwam Martijn de volgende film tegen over zijn grote held Jean Michel Basquiat; The Radiant Child. We kopen kaartjes en eten wat Mexicaans om de hoek. Het is een knus non-profit filmhuis met net geen 75 stoelen. De documentaire bestaat uit interviews met Basquiat gefilmd door een ex-vriendin, sfeerbeelden uit eighties downtown NY en prominente vrienden uit de scene van toen die 20 jaar later voor deze film zijn geïnterviewd. Het is een absolute must-see voor iedereen met een hart voor NY en cultuur in de breedste zin des woords. Basquiat was en is de allergrootste kunstenaar van zijn generatie. Hoort thuis in de lange rij te vroeg gestorvenen; Hendrix, Morrison, Cobain, Hicks… Een kind en koning voor altijd in de speeltuin van het leven; New York. Maar hee, minstens 1000 schilderijen en 1000 tekeningen van de man zijn nog steeds te zien en vrijwel allemaal hebben ze die magische kwaliteit, vandaag misschien nog wel relevanter dan ooit… Tot begin september te zien in Basel. Wie gaat er mee?

SAMO does not cause cancer in laboratory animals

Na de film pakten we een biertje op de route naar Times Square om niet alleen de film, maar ook de hele vakantie een beetje na te beschouwen. Dat werden 4 van die halve liters en licht aangeschoten begaven we ons naar het neon-paradijs om de gekte van dat plein ook in het donker te aanschouwen. Donker wordt het daar dus niet en je kunt (bijna) fotograferen alsof de zon nog schijnt. Daarna terug naar het hostel voor onze laatste overnachting in de USA. Morgen terug naar huis…

Now playing: Bruce Springsteen - The Rising

Een bewogen dag die vroeg begon. Om half 11 sluiten we aan in de rij voor de ferry naar Liberty Island, die qua lengte doet denken aan de rij voor het Vaticaan. Net een kaartje gekocht, nu nog een uur wachten. Onderweg kopen we 3 t-shirts en een petje. Het Koreaanse meisje met de piep in haar schoentjes maakt het wel lachwekkend. Ze vind het zelf geweldig. En dat is een mooi uitzicht als je een uur moet wachten. De security is streng en meedogenloos. Jeroen z’n laptop wordt grondig geanalyseerd en Martijn z’n tas moet nog een keer door de scanner. Holy Handgrenade! We mogen toch nog mee…

Op de boot zoeken we een mooi plaatsje op het bovendek. Nadat we 5 meter van de haven zijn begint iedereen als een dolle de skyline te fotograferen, alsof het de laatste keer is dat ze ‘m zien. Wake the fuck up, die boot gaat straks ook terug. Lady Liberty is de eerste halte en een zeer indrukwekkende. Probeer je in te leven in de 12 miljoen immigranten die na weken wanhoop op zee dit beeld voor ogen kregen. Wat moeten ze gedacht hebben? De dromen van een nieuw leven, een nieuwe toekomst krijgen nieuwe hoop ingeblazen door deze statige groene dame.

Ze is echt bijzonder, Lady Liberty, en eigenlijk de enige vrouw waardig van de titel Miss New York of Miss America. Het feit dat ze Frans is van origine draagt alleen maar bij aan het grote verhaal dat ze vertelt. We zijn onder de indruk, we eten ijsjes en lopen een rondje om haar heen, durven niets te zeggen, bang dat ze Frans kribbig zal reageren. In de gift shop laten we munten slaan. We gaan straks naar Wall Street voor een rondje casino.

Give me your tired, your poor,
Your huddled masses yearning to breathe free,
The wretched refuse of your teeming shore.
Send these, the homeless, tempest-tost to me,
I lift my lamp beside the golden door!

In Battery Park staat de eerste herinnering aan 9/11. De gehavende sculptuur die oorspronkelijk op het plein tussen de Trade Centers in stond staat hier met eeuwige vlam als tijdelijk memorial tegenover de stenen paal die het koopje van Manhattan van de Indianen door de Hollanders herdenkt. 3 keer raden wat meer indruk maakte.

9/11. Geen ontkomen aan. Alleen al beschrijven wat we allemaal 9 jaar geleden op televisie gezien hebben of wat er hier en nu te zien is op de plek waar het allemaal gebeurde toen, een immens brok in je keel. Je blik vertroebelt met herinneringen en tranen als je hier daadwerkelijk rondloopt. De schaal is niet te bevatten, het verdriet is onmenselijk en de Amerikaanse geest onverwoestbaar. Het leven gaat door. Dat is zoals het hoort. Dit is New York. En dat is echt mooi. Maar dit zal niemand ooit vergeten. Wat zich hier heeft afgespeeld zal de toekomst van de wereld waarin we leven voor altijd sturen. Hopelijk richting inzicht, vrede en mededogen.

Bij het WTC Visitors Center, opgericht door de gemeenschap van familieleden van slachtoffers van 9/11 nemen we een audiotour die ons langs een korte wandelroute leidt en een wrang beeld geeft van deze zwarte dag. Het vreemde is dat je continu uitzicht hebt op een bouwput waar keihard gewerkt wordt. De originele plaatsen van de Twin Towers worden gemarkeerd door de eerste memorials in aanbouw; ‘Reflecting Abscence’; twee 10 meter diepe, open graven waar water langs de wanden loopt in een ‘vijver’ van 4000 m2, die de lucht en het gemis weerspiegelt.

Feeling Grief

Grief is a tidal wave that over takes you,
smashes down upon you with unimaginable force,
sweeps you up into its darkness,
where you tumble and crash against unidentifiable surfaces,
only to be thrown out on an unknown beach,
bruised, reshaped…

It is the ashes from which the phoenix rises,
and the mettle of rebirth.

It returns life to the living dead.
It teaches that there is nothing absolutely true or untrue…

Grief will make a new person out of you,
if it doesn’t kill you in the making.

– Stephanie Ericsson

Het museum in het bezoekerscentrum laat ook diepe indrukken na bovenop wat je ooit al ergens op TV gezien hebt. Iedereen die hier werkt heeft zelf of via een verloren familielid of vriend, een connectie met 9/11. Het is een plek die respect afdwingt voor de manier waarop New York zich uit dit trauma heeft opgewerkt. Alle volgende oorlogen en terroristische aanslagen ten spijt, New York krijg je echt niet klein. No way, never, nooit niet.

Na een kort bezoek aan Trinity Church en Wall Street belanden we aan het water op de lower east side. We drinken wat lokale biertjes, eten wat pub-grub en beginnen een serieuze interesse voor baseball te ontwikkelen. Dan wat cocktails toe in de Pegu Club; een fancy cocktailbar in SoHo. Petjes op het hoofd worden binnen niet gewaardeerd, maar de sfeer binnen is ontspannen; een stuk beter dan de tikibar van een paar dagen geleden. De drankjes zijn dat ook. Martijn’s Gin-Gin Mule en de French Pearl van Jeroen glijden soepeltjes naar binnen. De kwaliteit van beide cocktails is zo hoog dat zelfs Martijn (niet de grootste liefhebber van chique baco’s) zich laat verleiden tot een tweede rondje. Voor Martijn dit maal een Honeydew Daiquiri en Jeroen opteert voor de Coconut-Kaffir Fizz (in goede tiki-traditie bestaand uit 10 verschillende ingrediënten). De rekening bedraagt zo’n anderhalf avondmaal (buiten New York), valt mee.

Dan sluiten we de avond af met een biertje in het hostel met een Grolsch-drinkende Hollander met een jetlag. Stipt klokslag 12 worden we net als de avond ervoor uit de tuin gejaagd. Morgen Coney Island…

Now playing: Leonard Cohen - First We Take Manhattan

Weer zo’n prachtige dag om te beginnen met een klein katertje. Geslaagd plan #1. We knippen even de filmpjes van gisteren maar dat blijkt een video-editing nightmare te worden dankzij vreemde HD bestanden, dus dat laten we vrij snel voor wat het is. Niet ons beste werk so far… Het is 2 uur als we eindelijk in de metro zitten. We besluiten dat het Guggenheim the safest bet is voor de tijd die ons rest voor de avond valt. New York slaapt dan wel niet of nauwelijks, dat wil niet zeggen dat er geen sluitingstijden zijn.

Guggenheim was heel fijn. De foto-expositie in de rotundra was zeer smaakvol samengesteld uit minder bekende werken uit het archief en wat speciaal voor deze tentoonstelling gemaakte stukken. Ook hier uiteraard een goede audiotour. Indrukwekkende foto’s met verrassend veel concept erachter. Toch zijn het voornamelijk de beelden met een persoonlijk verhaal die het meeste losmaken. De modernisten in de zijkamers doen hun best ons op de weg naar beneden te boeien maar Martijn kent zijn pappenheimers nu wel en Jeroen heeft er eigenlijk wel genoeg van. Martijn is toch blij dat hij een vroeg Mondriaantje spot, een Jawlenski, een prachtig portret van de schoonvader van Egon Schiele en wat Gauguins, van Goghelaars en Cezannemannekes. Prachtig werk natuurlijk maar in de sfeer van de fototentoonstelling paste het niet.

The real voyage of discovery
consists not in seeking new landscapes,
but in having new eyes
– Proust

Bij een deli genieten we brunch om 5 uur. Jeroen een panini #3 en Martijn een NY cheesecake. We maken plannen voor de avond die niet veel meer voorstellen dan in Brooklyn een pop/pubquiz in Pete’s Candy Store te winnen en later ergens wat fatsoenlijks te eten. In ieder geval niet te laat naar bed. De quiz blijkt al vroeg te beginnen en we zijn net op tijd binnen. De vragen zijn flauw en gaan voor de helft over Australië. Waar zijn we nou weer beland? In Alkmaar maken we godverdomme betere quizzen. We eindigen als Joost mag weten wat. Niet als laatste maar we blijven niet voor de einduitslag. De mensen waren zo incrowd dat zelfs wij er niet tussen kwamen. We hoopten sinds gisteren Brooklyn-savvy genoeg te zijn om ons erin te lullen; no way.

Dan gaan we toch gewoon vet veel geld uitgeven in Manhattan? We eten in een hip, nieuw tentje genaamd Hawkers wat zogenaamd SE Asian street food serveert. De aankleding is NY kitsch/graffiti maar gelukkig is het eten en de bediening erg goed. Ook de lesbische chicks naast ons geven een gratis showtje weg wat een mooi uitzicht oplevert. Nogmaals, meer spiegels, dat is wat deze tent nodig heeft! $80 lichter nemen we de metro terug. Martijn raakt verwikkeld in een gesprek met een zeer enthousiaste zwarte dame en haar dochter. Waar het over gaat is Jeroen niet geheel duidelijk maar het is gezellig. Terug in het hostel drinken we nog wat en duurt het niet lang voor de tuin ontruimd wordt. So much voor de gezelligheid. Maar voor de verandering eens een keer redelijk op tijd naar bed.

Now playing: Billy Joel - New York State of Mind

De eerste nacht New York was het al laat geworden en hebben we redelijk schandalig uitgeslapen. De tweede dag voorgenomen dat niet weer te doen maar die plannen bleken totaal kansloos. Het is weer een uur of 4 als we dit keer wel hoopvol de wekker zetten maar er net zo kansloos doorheen slapen. New York slaapt ook niet dus waarom wij wel…

Zoals gezegd begon de dag laat. Na een riant ontbijt in hartje Manhattan stappen we door naar het Empire State Building waar ons naar verluidt een enorme rij zwetende toeristen staat te wachten. Valt reuze mee. Na een half uurtje staan we op het observation deck op de 86e verdieping. Het is hoog en mooi, zelfs zo hoog dat Martijn’s hoogtevrees niet echt vat krijgt. Het is wat dringen voor de obligate kodakmomenten maar na een half uurtje hebben we ze allemaal gehad. Exit through the giftshop en we staan weer met beide benen op de grond.

We wandelen via Rockefeller Center naar Central Park. We schieten the Dakota Building straal voorbij en lopen terug voor wat shots uit de film van gisteren. Voelt alweer als een halve week geleden. We vergissen ons ongeveer 6 keer in het herkennen van dit karakteristieke stukje architectuur. Ertegenover in het park ligt Strawberry Fields, het monument ter nagedachtenis aan John Lennon. Mooi hoor.

Imagine there’s no Heaven
It’s easy if you try
No hell below us
Above us only sky
Imagine all the people
Living for today

Als we gaan pinnen beseffen we pas hoe snel het geld er hier doorheen vliegt. $150 per persoon per dag gaan we niet 5 dagen volhouden… Ietsje rustiger aan dus met die dooie presidenten. We hebben met Alex en de inboorlingen afgesproken in Prospect Park. The Dead Weather was bij nader inzien niet gratis dus we gaan in het gras achter het hek zitten. Het geluid is redelijk en het uitzicht op de politie is wel gratis. We hebben bier bij ons om op te drinken dus moeten we wat meer uit het zicht van de blauwe petten brigade plaats te nemen. Hier patrouilleren echter de cicade’s. Dat zijn die beesten die al die herrie maken maar die je eigenlijk nooit ziet, tot ze in je haar zitten. Een soort kikkerinsekten met vleugels, doodeng.

Is that you jokin’ with me?

Hoe dan ook, het is gezellig met Ari en Zvi, de joodse jongens uit Queens. Het bier is kosher genoeg en snel op. Na een sanitaire excursie in het park besluiten we nog een kroeg op te zoeken. Op weg krijgt Ari een zogenaamd briljant plan voor een filmpje dat waarschijnlijk zonder ons niet veel meer dan een plan was gebleven. Camera’s, memorysticks en batterijen gaan in het rond en na 10 minuten staat het erop. In een kleine bar, in een prachtig stukje residential Brooklyn, drinken we Franziskaner Weissbier en conceptualiseren we op de stoep gezamelijk de nieuwste trend op fotogebied; Mosh Photography. Stel een camera in op zelfontspanner, zet hem neer op een willekeurige plek en dan maar moshen om onsterfelijk belachelijk in het frame te eindigen. Hilarious action shots guaranteed, although we will not be held liable for loss or damages of any properties.

De metro’s rijden nog wel maar doen niet meer elk station aan. Da’s wat vervelend maar na een half uur lopen komt er een taxi voorbij die we toch maar instappen. Het is laat zat en zo ver is het niet rijden. We raken gewend aan taxichauffeurs die geen idee hebben waar je heen wilt dus wijzen we ook deze man de weg. Als 4 uur later de wekker gaat snurken we rustig verder…