Now playing: Tom Waits - Coney Island Baby

We gaan naar Zandvoort aan de Zee, we nemen niks mee want hier huist Nathan met zijn wereldberoemde hotdogtent. Dat is dus het ontbijt voor een dag vol licht verteerbaar amusement genaamd Coney Island. Een klein uurtje met de metro om bij te slapen en dan is er zon, zee en strand. Allemaal voor nop. Een mijl verderop ligt Brighton Beach, een Russiche enclave waar de oostblokmodelletjes op het strand hun tan bijwerken. Wat ziet dat er gezond uit in tegenstelling tot de omgeving.

Coney Island is een dump. Maar dat hoort zo, naar het schijnt. Het heeft ook zeker charme en de verlopen kermisattracties doen het prima samen met de 40 jaar oude typografie die hier het straatbeeld beheersen. Naast het zeeschuim aan de kust is dit vooral een verzamelplaats voor het schuim van de samenleving. Hier vind je alcoholisten, junks, freaks, ex-cons en gangbangers tussen het gangbare toeristenvolk en de lokale bewoners.

Voor wat frisse wind en mooie uitzichten op rijkelijk gevulde heuvellandschappen lopen we over het strand naar Brighton Beach, waar we bij Tatyana Heineken drinken op een terras. Terug over de boardwalk naar het vervallen circus dat we eerder al passeerden. We besluiten dat de Cyclone niet overgeslagen kan worden. Een van de weinige overgebleven ritjes uit het oorspronkelijke Coney Island pretpark. Deze houten achtbaan stamt uit 1927 en is nog steeds operationeel. Voor $8 per ritje is het een goedkope manier om 2 minuten lang te denken dat je doodgaat.

Another day
Another dime
Hyper cool
Another way 2
Kill some time

– SAMO

Dan de freakshow en niet zomaar een freakshow; de girlie-freakshow. Jammer genoeg geen Burlesque danseresjes maar wel een vermakelijke show geschikt voor jong en oud. We zien een vlooien circus, een vrouw met slang en gespleten tong die Tesla experimenten uitvoert, een slangenvrouw die er vooral lekker uitziet in haar ondergoed en de zwaar getatoeëerde dame die de boel aan elkaar praat sluit de show af met een werkelijk beeldschone vuuract. Jammergenoeg geen foto’s.

We nemen de metro terug naar Manhattan want we willen naar de film. Zoekend naar NY graffiti historie kwam Martijn de volgende film tegen over zijn grote held Jean Michel Basquiat; The Radiant Child. We kopen kaartjes en eten wat Mexicaans om de hoek. Het is een knus non-profit filmhuis met net geen 75 stoelen. De documentaire bestaat uit interviews met Basquiat gefilmd door een ex-vriendin, sfeerbeelden uit eighties downtown NY en prominente vrienden uit de scene van toen die 20 jaar later voor deze film zijn geïnterviewd. Het is een absolute must-see voor iedereen met een hart voor NY en cultuur in de breedste zin des woords. Basquiat was en is de allergrootste kunstenaar van zijn generatie. Hoort thuis in de lange rij te vroeg gestorvenen; Hendrix, Morrison, Cobain, Hicks… Een kind en koning voor altijd in de speeltuin van het leven; New York. Maar hee, minstens 1000 schilderijen en 1000 tekeningen van de man zijn nog steeds te zien en vrijwel allemaal hebben ze die magische kwaliteit, vandaag misschien nog wel relevanter dan ooit… Tot begin september te zien in Basel. Wie gaat er mee?

SAMO does not cause cancer in laboratory animals

Na de film pakten we een biertje op de route naar Times Square om niet alleen de film, maar ook de hele vakantie een beetje na te beschouwen. Dat werden 4 van die halve liters en licht aangeschoten begaven we ons naar het neon-paradijs om de gekte van dat plein ook in het donker te aanschouwen. Donker wordt het daar dus niet en je kunt (bijna) fotograferen alsof de zon nog schijnt. Daarna terug naar het hostel voor onze laatste overnachting in de USA. Morgen terug naar huis…