Now playing: Bruce Springsteen - The Rising

Een bewogen dag die vroeg begon. Om half 11 sluiten we aan in de rij voor de ferry naar Liberty Island, die qua lengte doet denken aan de rij voor het Vaticaan. Net een kaartje gekocht, nu nog een uur wachten. Onderweg kopen we 3 t-shirts en een petje. Het Koreaanse meisje met de piep in haar schoentjes maakt het wel lachwekkend. Ze vind het zelf geweldig. En dat is een mooi uitzicht als je een uur moet wachten. De security is streng en meedogenloos. Jeroen z’n laptop wordt grondig geanalyseerd en Martijn z’n tas moet nog een keer door de scanner. Holy Handgrenade! We mogen toch nog mee…

Op de boot zoeken we een mooi plaatsje op het bovendek. Nadat we 5 meter van de haven zijn begint iedereen als een dolle de skyline te fotograferen, alsof het de laatste keer is dat ze ‘m zien. Wake the fuck up, die boot gaat straks ook terug. Lady Liberty is de eerste halte en een zeer indrukwekkende. Probeer je in te leven in de 12 miljoen immigranten die na weken wanhoop op zee dit beeld voor ogen kregen. Wat moeten ze gedacht hebben? De dromen van een nieuw leven, een nieuwe toekomst krijgen nieuwe hoop ingeblazen door deze statige groene dame.

Ze is echt bijzonder, Lady Liberty, en eigenlijk de enige vrouw waardig van de titel Miss New York of Miss America. Het feit dat ze Frans is van origine draagt alleen maar bij aan het grote verhaal dat ze vertelt. We zijn onder de indruk, we eten ijsjes en lopen een rondje om haar heen, durven niets te zeggen, bang dat ze Frans kribbig zal reageren. In de gift shop laten we munten slaan. We gaan straks naar Wall Street voor een rondje casino.

Give me your tired, your poor,
Your huddled masses yearning to breathe free,
The wretched refuse of your teeming shore.
Send these, the homeless, tempest-tost to me,
I lift my lamp beside the golden door!

In Battery Park staat de eerste herinnering aan 9/11. De gehavende sculptuur die oorspronkelijk op het plein tussen de Trade Centers in stond staat hier met eeuwige vlam als tijdelijk memorial tegenover de stenen paal die het koopje van Manhattan van de Indianen door de Hollanders herdenkt. 3 keer raden wat meer indruk maakte.

9/11. Geen ontkomen aan. Alleen al beschrijven wat we allemaal 9 jaar geleden op televisie gezien hebben of wat er hier en nu te zien is op de plek waar het allemaal gebeurde toen, een immens brok in je keel. Je blik vertroebelt met herinneringen en tranen als je hier daadwerkelijk rondloopt. De schaal is niet te bevatten, het verdriet is onmenselijk en de Amerikaanse geest onverwoestbaar. Het leven gaat door. Dat is zoals het hoort. Dit is New York. En dat is echt mooi. Maar dit zal niemand ooit vergeten. Wat zich hier heeft afgespeeld zal de toekomst van de wereld waarin we leven voor altijd sturen. Hopelijk richting inzicht, vrede en mededogen.

Bij het WTC Visitors Center, opgericht door de gemeenschap van familieleden van slachtoffers van 9/11 nemen we een audiotour die ons langs een korte wandelroute leidt en een wrang beeld geeft van deze zwarte dag. Het vreemde is dat je continu uitzicht hebt op een bouwput waar keihard gewerkt wordt. De originele plaatsen van de Twin Towers worden gemarkeerd door de eerste memorials in aanbouw; ‘Reflecting Abscence’; twee 10 meter diepe, open graven waar water langs de wanden loopt in een ‘vijver’ van 4000 m2, die de lucht en het gemis weerspiegelt.

Feeling Grief

Grief is a tidal wave that over takes you,
smashes down upon you with unimaginable force,
sweeps you up into its darkness,
where you tumble and crash against unidentifiable surfaces,
only to be thrown out on an unknown beach,
bruised, reshaped…

It is the ashes from which the phoenix rises,
and the mettle of rebirth.

It returns life to the living dead.
It teaches that there is nothing absolutely true or untrue…

Grief will make a new person out of you,
if it doesn’t kill you in the making.

– Stephanie Ericsson

Het museum in het bezoekerscentrum laat ook diepe indrukken na bovenop wat je ooit al ergens op TV gezien hebt. Iedereen die hier werkt heeft zelf of via een verloren familielid of vriend, een connectie met 9/11. Het is een plek die respect afdwingt voor de manier waarop New York zich uit dit trauma heeft opgewerkt. Alle volgende oorlogen en terroristische aanslagen ten spijt, New York krijg je echt niet klein. No way, never, nooit niet.

Na een kort bezoek aan Trinity Church en Wall Street belanden we aan het water op de lower east side. We drinken wat lokale biertjes, eten wat pub-grub en beginnen een serieuze interesse voor baseball te ontwikkelen. Dan wat cocktails toe in de Pegu Club; een fancy cocktailbar in SoHo. Petjes op het hoofd worden binnen niet gewaardeerd, maar de sfeer binnen is ontspannen; een stuk beter dan de tikibar van een paar dagen geleden. De drankjes zijn dat ook. Martijn’s Gin-Gin Mule en de French Pearl van Jeroen glijden soepeltjes naar binnen. De kwaliteit van beide cocktails is zo hoog dat zelfs Martijn (niet de grootste liefhebber van chique baco’s) zich laat verleiden tot een tweede rondje. Voor Martijn dit maal een Honeydew Daiquiri en Jeroen opteert voor de Coconut-Kaffir Fizz (in goede tiki-traditie bestaand uit 10 verschillende ingrediënten). De rekening bedraagt zo’n anderhalf avondmaal (buiten New York), valt mee.

Dan sluiten we de avond af met een biertje in het hostel met een Grolsch-drinkende Hollander met een jetlag. Stipt klokslag 12 worden we net als de avond ervoor uit de tuin gejaagd. Morgen Coney Island…