Now playing: Dawn of the Dead, director's cut 1978

Na een kop koffie en een Warholesque ontbijt (bananen) de snelweg op naar Pittsburgh. Chicago moeten we helaas wegens tijdgebrek en recente overstromingen linksboven laten liggen maar Pittsburgh is een alternatief waar vooral Martijn mee in zijn nopjes is vanwege het halve oeuvre van de heer George A. Romero wat hier is opgenomen. Klassiekers als Night of the Living Dead (1968) en Dawn of the Dead (1978) spelen zich grotendeels af op een steenworp afstand van deze grote industriestad. We missen dus het huis waar Michael Jackson slaag kreeg van zijn vader (Gary, Indiana) en de plaats van de woning van John Wayne Gacy waar hij een kleine 30 lijken in de kruipruimte had verzameld (Des Plaines, Illinois). Daarvoor in de plaats dus een dagje zombierestanten spotten. Eigenlijk veel leuker.

Onderweg rijden we van Ohio door West Virginia om weer uit te komen in Pennsylvania, de eerste staat waar we deze reis in terugkeren. Voor de terugkerende lezers, dat was Intercourse, bij die malle Amish. De wegen zijn behoorlijk slecht en we verwachten allebei een oude, vervallen stad met veel criminaliteit en buitenwijken waar je ook tijdens het rijden je auto beter op slot kan doen. We gaan een tunnel in en eenmaal uitgespuugd blijkt niets minder waar. Ons eerste echte uitzicht op de skyline ontvouwt zich en we zijn allebei even stil. Prachtige stad. Wakker geschud door mevrouw Tomtom is het appeltje, eitje, naar links, naar rechts en we staan om de hoek van het Warhol Museum geparkeerd.

Groot museum, 6 verdiepingen en als bal in de soep is de tijdelijke expositie niets minder dan een overzicht van Warhol en Duchamp en waar die twee elkaar tegenkomen middels hun werk en leven. Smaakvol/smakeloos als het werk van deze twee grootheden is, zo ook de selectie die de hele bovenste verdieping in beslag neemt. Klassieke readymades en minder bekend werk laten zien hoe de twee door elkaar beïnvloed zijn alsmede door hun eigen tijd en omgeving. Warhol iets meer door Duchamp, wat natuurlijk niet vreemd is aangezien Duchamp de oude conceptuele meester is. Neemt niet weg dat Duchamp op zijn beurt ook zeer geïnteresseerd was in Warhol’s doen en niet laten en dat zeker meenam in zijn latere werk.

Once you ‘got’ Pop,
you could never see a sign the same way again.
And once you ‘thought’ Pop,
you could never see America the same way again.

De overige verdiepingen zijn een en al Warhol. Na een kort deja-vu van die vreselijk vermoeiende tentoonstelling in het Stedelijk CS van 2007/2008 blijkt dat men hier wel wat meer rust in de tentoongestelde werken heeft ingebouwd. Alleen de video/film verdieping leent zich niet voor de museale beleving. Eigenlijk moet je hier gewoon een hele week gaan bankhangen voor de TV. Anyway, prachtige selecties foto’s, zeefdrukken, grote schilderijen, tijdschriften, grafisch werk, tijdcapsules, etc. Warhol was een enorm mediageile duizendpoot en heeft letterlijk elke scheet en ejaculatie ingeblikt of op een doek gekwakt, dit museum maakt gelukkig niet de fout dat ook allemaal te willen laten zien. Leuk museum en een welkome afwisseling na al dat stichtelijke geleuter van gisteren.

Voor lunch verplaatsen we ons naar downtown Pittsburgh, over de 7th Street/Andy Warhol Bridge het Culture District in. We worden begroet door een transformer en na wat rondjes centrum eten we een maaltijd-burrito bij Qdoba. Wat een mooie grote stad en wat heerlijk om weer normale mensen te horen schelden op straat. Nigger dit, nigger dat, gezelligheid. Prima sfeer en een mooi voorproefje voor wat ons in the Big Apple te wachten staat.

Dan op zoek naar Monroeville, in de hoop daar in de buurt een hotel te vinden. Dat laatste lukt niet maar zonder dat we erg in hebben rijden we een van de immense parkeerterreinen van Monroeville Mall op. Dit is blijkbaar het stadscentrum. Er is hier dus werkelijk niets anders dan deze mall… Romero had geen betere locatie kunnen kiezen voor zijn zombie-epos. Martijn is door het dolle heen en rent met zijn camera over de filmset richting ingang. Snel naar binnen, daar is het veilig. Jeroen volgt gedwee al was het maar om te voorkomen dat Martijn het winkelend publiek de koppen begint in te slaan.

When there’s no more room in hell,
the dead will walk the earth.

Aan het einde van de mall komen we bij een comic/speelgoed winkel waar ze achterin een ruimte hebben ingericht ter ere van de film. En alle andere zombiefilms ooit gemaakt. Toch nog Michael Jackson! Natuurlijk moet ook hier een t-shirt worden gekocht en natuurlijk moet Martijn met alle uitgestalde zombies op de foto. Jongensdromen komen uit en out of all places in een winkelcentrum. Nog nooit was shoppen so much fun. Elke roltrap, lift en fonteintje heeft een verhaal. Morgen Evans City Cemetery. We’re coming to get you, Barbara!