Now playing: Mötley Crüe - Girls, Girls, Girls

Een avond niet geblogd is een avond vol naakte wijven en veel bier. Pardon my French maar zo zit het nou eenmaal. Allebei een slordige $70 lichter en een kater van formaat. Straks meer over de Brass Stables en de collectie Nashville pussy die we voorbij hebben zien komen, we hebben gisteren namelijk ook onderweg veel interessante plekken bezocht. Van Chattanooga was het 2 uur rijden naar het pittoreske Lynchburg waar de heer Jack Daniel sinds 1866 het bocht stookt wat u allemaal kent onder de noemer Jack Daniel’s Tennessee Whiskey. De toer is gratis, in de hoop dat je een single barrel mee naar huis neemt. Het terrein is net als het stadje redelijk klein van opzet, zeker als je bedenkt dat hier alle Jack gemaakt wordt die wereldwijd wordt opgezopen. Erg gaaf om te zien hoe het hele traditionele proces van whiskey brouwen tot op de dag van vandaag verloopt. Geen proeverij want gek genoeg mag er in Lynchburg geen druppel drank geschonken worden, een raar overblijfsel van de prohibition. Heeft er mee te maken dat er te weinig mensen wonen in dit stadje met welgeteld 1 stoplicht. Blijft vaag..

Hoe dan ook, door naar Nashville via Antioch, een nietszeggende suburb van de country & western hoofdstad van de wereld (Amerika dus). Tijdens de voorbereiding van deze reis was het per toeval dat ons oog viel op dit onbeduidende stipje op google maps. Het deed echter wel een belletje rinkelen, de naam Antioch.. Natuurlijk, 1 van de grappigste films ooit gemaakt! The Quest for the Holy Grail. En dan met name de scene met the Holy Hand Grenade of Antioch! Het leek voorbestemd om hier langs te gaan. En voor het gemak hebben we het blog er naar vernoemd. We maken wat foto’s bij de lokale Church of Christ en besluiten snel om door te rijden, er is hier bij nader inzien geen reet te doen. On second thought, let’s not go to Antioch, it’s a silly place. Hopelijk spreekt Graceland wat meer tot de verbeelding.

Armaments 2: 9-21. And Saint Attila raised the hand grenade up on high, saying, “O Lord, bless this thy hand grenade, that with it thou mayst blow thine enemies to tiny bits, in thy mercy.” And the Lord did grin. And the people did feast upon the lambs and sloths, and carp and anchovies, and orangutans and breakfast cereals, and fruit-bats and large chu…

Skip a bit, Brother…

En dan Nashville. De afgelopen week hebben we tijdens het autorijden wel waardering gekregen voor wat hier muzikaal nationaal erfgoed is; country. En eindelijk een grote stad met bruisend uitgaansleven en een hotel in het centrum. Vanavond gaan we ‘m raken, zoveel is duidelijk. De bodem wordt gelegd in een Ierse vreetschuur waar het ons opvalt dat de vrouwen hier wel hele korte rokjes dragen, dat je denkt ‘is het een rokje of is het een riem?’. OK, het is erg heet maar dit is wel erg hoerig. Anyway, zuipen! En live muziek! We beginnen bij het Hardrock Cafe omdat Jeroen de verleiding van de enorme ronddraaiende neon gitaar in de voortuin niet kan weerstaan. De lieftallige dame die ons ontvangt biedt als vierde Amerikaan haar excuses aan voor het verliezen van de WK finale, like we could care less.. Het bier is te duur en de families met kinderen die hier zitten te eten tussen de leren jas van Lynyrd Skynyrd en de basgitaar van Nikki Sixx halen het hardrock gehalte behoorlijk omlaag. Snel naar een echte kroeg met echte muzikanten. Je hoeft hier niet ver te zoeken. De eerste bar waar we inspringen speelt een 4 mans formatie waarvan eigenlijk alleen de pianospeler/zanger er echt toe doet. De man ramt vol verve zijn toetsen in mekaar met alles wat hij voor handen heeft; bierflesjes, zijn laars en zijn voorhoofd. Very Jerry (Lee Lewis). In de volgende saloon speelt een Lesbienne Country Kwartet wat rustiger en besluiten we de avond af te maken in Printer’s Alley.

We kopen wat bier bij een aardige man in een soort nachtkiosk tegenover de Brass Stables. Daar verkopen ze namelijk geen drank. Wel emmers ijs voor $10 om je meegebrachte blikjes bier in koud te houden. Maar goed ook want de temperatuur loopt hier behoorlijk op. Zodanig dat de aanwezige dames binnen luttele minuten naakt over de grond kronkelen om ons te trakteren op een uitzicht op God’s (and the plastic surgeon general’s) Most Perfect Creations, waar je het als man nog warmer van krijgt. Als het sixpack bier op is verlaten we goed dronken onze eerste stripclub waar we de verleiding van een private lapdance met moeite hebben weten te weerstaan. Voor genoeg geld is hier alles te koop, gezien de pinautomaat in de hoek die voor het eerst wel een Maestro logo heeft. Als twee dronken erecties zwalken we terug naar het hotel. Slapen. Dat valt dan weer een beetje tegen.

Sorry mensen: geen filmpje…