Now playing: Dead Kennedys - Bedtime For Democracy

Na de ochtendspits vertrokken naar Arlington National Cemetery, een ritje van nog geen half uur vanaf Falls Church. De Tomtom ingesteld op Memorial drive stuurt ons naar het parkeerterrein van het Pentagon. Martijn rijdt door alsof hij er werkt maar de security was deze ochtend scherp op mogelijke terroristen vermomd als Nederlandse toeristen in een compacte Japanner met Florida plates.. Na een paspoortcheck en een korte reprimande rijden we iets om en parkeren de auto bij de meest heilige grond die dit land kent. Het is 10 uur ‘s ochtends en het is zweetheet. We banen ons een weg langs de gebruikelijke Amerikaanse toeristen, te herkennen aan foeilelijke sportschoenen in combinatie met obesitas, en veteranen in uniform die met familie in het zwart de graven bezoeken van verloren vrienden, grootvaders, moeders, broers en zussen. De witte grafstenen rijken zover als het uitzicht in alle richtingen en je moet wel een hart van steen hebben wil dit geen indruk op je maken. U kent de plaatjes maar dit is echt groot en veel. Zo kennen we die gekke Amerikanen weer. Alles moet groter en meer. En in dit geval dwingt dat echt respect af. Het graf van wijlen President Kennedy is een bescheiden hoogtepunt en zo ook de tombe van de onbekende soldaat; Known but to God. Een eenzame soldaat met Topgun zonnebril loopt stoïcijns van links naar rechts op en neer zijn toneelstukje met geweer af.

Over Memorial Bridge is het een korte wandeling naar Washington. Allereerst het meest imposante gebouw; The Lincoln Memorial. Dit is een Memorial, zo hoort het. Waar in Gettysburg al duidelijk werd wat Abraham Lincoln voor dit land betekend heeft is het hier in een standbeeld en architectuur in 1 keer helder wie de geestelijke vader van dit land is. De obelisk en het poedelbad er tegenover kennen we uit verscheidene films en maken het plaatje af. Voor het Witte Huis werd op het grasveld gevoetbald. Zal wel zijn ingevoerd door die socialist die er sinds een tijdje de scepter zwaait. Leuk om te zien maar Obama deed niet open. Ook kleiner dan gedacht. En dan het Smithsonian. Een museumcomplex waarvan we het Museum of American History en het Museum of Natural History hebben bezocht. Beide gratis (that’s the way we like it), mooi verzorgd en ingericht voor zowel kinderen als volwassenen. Het eerste museum heeft als hoogtepunten C3PO, Kermit de Kikker, Lucille en de Boombox van de Beastie Boys. Gek genoeg geen Indiaan zien langskomen.. In het museum of Natural History laten we ons verleiden tot een 3D IMAX voorstelling over dinosaurussen en dat is best leuk. Het museum is dat verder ook. De verzameling opgezette dieren is ook leuk ingericht maar het geheel valt in het niet vergeleken bij gelijknamige museum in Londen. Het wordt een beetje raar als er vervolgens een afdeling African Culture volgt; interessant maar ietwat misplaatst. Ook hier overtroffen door het British Museum te Londen. Wel een leuke ruimte gewijd aan de Rastafari en Ethiopië. Hier wel 2 verdwaalde totempalen in de gang maar wederom weinig diepgang met betrekking tot Native American History. Wellicht is dat allemaal in de 4/5 andere Smithsonian musea te zien maar wij gaan de auto ophalen en naar de volgende stop; Front Royal.

Eerst nog de verkeersdrukte van Washington DC bedwingen en na een kwartier horten en stoten rijden we van de ring richting westen. Front Royal is een klein plaatsje met gekke fastfoodtentjes en vervallen straten waar men op de veranda bier drinkt en voorbijgangers nakijkt. Opgeschoten jeugd met petjes achterstevoren en goedkoop gepimpte auto’s rijden rond om hun tijd te verdoen. Morgen belooft een dag vol natuur en autorijden in slakkengang. En nog meer fastfood.